Het Privacy Project Met steun van de gemeente Amsterdam heeft SAMA in 2021 een innovatief en activerend programma over vraagstukken rondom de thema’s privacy, digitale rechten, anonimiteit op het internet en de impact van technologie op de samenleving ontwikkeld: het Privacy Project.
Privacy en anonimiteit zijn belangrijke thema’s in de straat cultuur. Kunstenaars blijven vaak anoniem en treden niet op de voorgrond. De kunstwerken op zich en de activistische boodschap die erachter schuilgaat, staan centraal in plaats van de kunstenaar zelf. Vaak ondanks hun populariteit.
SAMA, woningbouwcoöperaties Rochdale, Eigen Haard, Stichting Hondsrugpark, street art kunstenaars en bewoners van Amsterdam werden in dit project samen aan het denken gezet over deze thema’s. Amsterdammers werden actief bij het project betrokken. Ze hebben uit 80 ontwerpen de kunstwerken gekozen die uiteindelijk in juni en juli zijn geschilderd in Nieuw-West, Zuidoost en Noord.
Kijk op onze website voor meer informatie over het privacy project: https://www.streetartmuseumamsterdam.com/privacy
Street art als communicatiecampagne
Het idee achter het Privacy Project, was om street art te gebruiken als instrument voor een communicatiecampagne. Voor SAMA is dit een nieuwe manier van werken omdat we tot nu toe natuurlijk vooral echte kunstprojecten hebben geraliseerd, waarbij het kunstwerk het doel op zich was en niet een instrument. Dit project, in tegenstelling tot onze eerdere projecten, was meer popaganda – maar, wel op een goede manier. Popaganda is een term die wordt gebruikt om te beschrijven hoe kunst en marketing- en communicatiecampagnes versmelten tot een nieuwe stroming die kunst niet als een doel op zich ziet, maar als een allogamie van de beeldcultuur en reclamecultuur die uit het Amerika van de jaren 60 komt. Tegelijkertijd is het een aanklacht tegen de consumptiemaatschappij die, onder invloed van het kapitalistische wereldsysteem, er voor zorgt dat we de samenleving steeds meer draait om de mens als consument.
Voor SAMA was het Privacy Project dus een nieuw avontuur waarbij we in drie kwetsbare wijken in Amsterdam Nieuw-West, Noord en Zuidoost hebben geschilderd. De drie producties worden ondersteund met een postercampagne met een kunstwerk door Ron English. Daar over later meer!
De Producties
De drie muren en kunstwerken zijn totaal verschillend, ondanks dat ze over het zelfde thema gaan. De stijlen variëren van klassieke graffiti, naar het nieuwe muralisme en alle drie de artiesten hebben het thema privacy op een eigenzinnige manier geïnterpreteerd en verwerkt in hun kunstwerken.
De buurten waar de kunstwerken gemaakt zijn verschillen ook van elkaar. Het zijn alle drie zogenaamde krachtwijken, plekken in de stad die divers zijn, snel aan het veranderen zijn en waar het aanbod van kunst en cultuur een impuls kan gebruiken. Maar, Nieuw-West is Noord niet en Zuidoost is ook een stadsdeel op zich. Qua demografie en stedelijke inrichting verschillen de stadsdelen van elkaar. Nieuw-West heeft een grote Turkse en Marokkaanse gemeenschap, waar er in Amsterdam-Noord veel ‘oude Amsterdammers’ wonen. Het stuk van Zuidoost waar het kunstwerk van York One gemaakt is, is nog weer heel anders. De andere twee buurten zijn woonwijken, maar de Hullenbergweg ligt midden in een kantorengebied. Dit vereist een andere aanpak tijdens het betrekken van de buurt. De nadruk lag hier meer op de gebruikers van de kantoren zoals de voedselbank van Stichting Carabic die vanuit het pand duizenden gezinnen aan voedselpakketten heeft geholpen tijdens de COVID-19 pandemie die in Zuidoost zwaar gevoeld is.
Zuidoost We begonnen de eerste dag van productie op 24 juni aan de Hullenbergweg met een bakkie koffie dat we van de Leila van stichting Carabic kregen. Ze vertelden meer over hun werk, over de locatie en legden uit waarom ze hun pand aan hebben geboden voor dit project. Voor Stichting Carabic en degenen die gebruik maken van de voedselpakketten, speelt privacy een grote rol. Het zijn namelijk alleen maar ongedocumenteerden die van deze voedselbank gebruik maken. Zij kunnen bij de meeste andere voedselbanken niet terecht vanwege het gebrek aan papieren. Stichting Carabic zit in een lastig parket omdat ze alleen ongedocumenteerden helpen. Geldschieters en de gemeente Amsterdam vereisen namelijk dat de Stichting registreert wie er gebruik maken van de voedselbank als voorwaarde om subsidie te verstrekken. Maar, dit is juist het hele punt van ongedocumenteerden helpen, die beschikken niet over papieren en willen (vaak uit schaamte of angst) niet hun persoonlijke gegevens delen. Hierdoor dreigen ze dus niet geholpen te kunnen worden, behalve bij de Stichting Carabic. Na deze inspirerende en aangrijpende uitleg van Leila begon York One met het schilderen van zijn kunstwerk “Data Does Not Define Me”. De boodschap van het kunstwerk kreeg na deze uitleg nóg meer waarde en een extra laag. York Onemaakt voor zijn kunstwerk gebruik van klassieke graffiti technieken. De crux van graffiti schrijven is het gebruik maken van spuittechnieken en typografische stijlen om een kunstwerk te maken dat de lijn bewandelt tussen abstracte en figuratieve kunst.
Of, zoals York One het zelf uitlegt:
Een graffiti artiest is iemand die (voornamelijk letters) op muren schildert. De letters zijn vaak niet meer (letterlijk) te herkennen, maar zijn tot abstracte vormen geworden. Ze dragen nog wel de typografische kenmerken, maar zijn niet als zodanig te lezen zonder je in de stijl te verdiepen.
Graffiti wordt tegenwoordig als een erkende kunstvorm gezien en galerijen en musea over de hele wereld hebben graffitistukken in hun collectie. Maar, de geschiedenis van graffiti is niet onomstreden. Graffiti is ontstaan in Philadelphia en New York in de jaren 70 en 80. Hele steden zaten onder de graffiti, zo ook Amsterdam. Je kan het je nu bijna niet meer voorstellen maar van de Nieuwmarkt tot het Rokin was alles bedenkt onder een kleurrijke laag tags en throw ups. Over de decennia is graffitigeëvolueerd tot een gewaardeerde kunstvorm die, zeker sinds de populariteit van street art en meer figuratieve vormen van graffiti steeds meer tot de traditionele kunst kringen toe is getreden. Toch blijft graffiti altijd een kunstvorm die grenzen opzoekt en nieuwe territoria opzoekt zoals blijkt uit de opkomst van cryptograffiti. https://news.bitcoin.com/tag/cryptograffiti/
De drie verschillende stijlen en stromingen die terugkomen in het Privacy Project laten de evolutie van territoriale graffiti naar wat we vandaag als street art kennen zien. Binnen twee weken hebben we drie kunstwerken geproduceerd die drie verschillende generaties van street art omvatten. We zien in dit project van de roots up de ontwikkeling van de kunstvorm.
Noord
In de late jaren 80 begonnen karakters en figuren uit de popcultuur te verschijnen in graffiti werken zoals bombs en throw ups. Aan het eind van de jaren 90 sprongen deze karakters en figuren uit de graffiti kunstwerken en begonnen hun eigen leven te leiden. NOL, geboren in Amsterdam, maar nu levend in Breda, is een van de pioniers van de transitie van het technische graffiti schrijven naar de meer speelse en vrolijke street art met karakters en figuren. Zijn karakters – of zoals we ze noemen ‘Nolletjes’ – die hij in Noord gemaakt heeft vertellen een verhaal. Niet door middel van letters en woorden, maar door speels en grappig gebruik van karakters.
Het kunstwerk heet ‘Watch Your Back’ en wijst ons op een speelse manier op de manier waarop digitalisering en technologie een inbreuk doen op onze privacy. Het ontwerp van NOL kijkt naar het ruimere begrip privacy, namelijk the right to be left alone. Veel privacy wordt de bewoners door de Nolletjes niet gegund: zij gluren ongegeneerd naar binnen en luisteren ongemerkt mee. Tijdens het schilderen hebben we, zoals bij de meeste projecten van SAMA veel interactie met de buurt gehad. De beruchte Noordse norsheid was ver te zoeken. Hier vertellen we je later in het artikel meer over!
Nieuw-West
Anna Stolyarova, oprichter van Street Art Museum Amsterdam, zegt vaak:
iedereen is een street artist tegenwoordig
Vanuit het technische graffiti schrijven naar het schilderen van karakters die beiden veel ervaring vereisen, is er een nieuwe golf ontstaan van jonge illustrators, designers en tekenaars die zich empowerd voelen om de hype rondom street art te gebruiken om zelf ook muralisme te ontdekken als medium om hun talent te ontdekken en te laten zien. De zogenaamde new kids on the block. Toen SAMA 10 jaar geleden begon met het geven van graffiti en street art workshops, waren de meeste mensen sceptisch. De kunstvormen werden vooral gezien als vandalisme en werden niet serieus genomen. Maar het tij is inmiddels volledig gekeerd.
Als eerste street art museum in Amsterdam, was SAMA de andere organisaties voor en ervoeren we als eerste de acceptatie en groei van de populariteit van Spray Art, en dus niet graffiti. Spray art vereist, in tegenstelling tot klassieke graffiti stijl, minder techniek en ervaring. Als je als graffitischrijver geaccepteerd wilt worden, heb je jarenlange ervaring nodig en een behoorlijke portfolio. En het liefst ook een aantal arrestaties. De scene wordt gekenmerkt door een cultuur waarin techniek, ervaring, lef een street credit bepalen hoe ver je het schopt. Bij spray art/street art speelt deze cultuur veel minder. SAMA staat ervoor om de jarenlange ervaring die we hebben opgedaan in de graffiti cultuur over te dragen aan de nieuwe generatie die enthousiast aan de deur klopt.
You need to see how the young people who just graduated from art schools and have done a few small productions, are killing the festivals today. We, the old school, were autodidact. We had no art education per se, we learned on the streets. But we are getting older. We cannot always compete with the new wave.
Ron English: een poster die uit lucht kwam vallen
Op 7 juli lanceert SAMA een postercampagne door heel Amsterdam samen met Flyeralarm. Gedurende een week zijn er 700 posters door de stad te zien en liggen er 10.000 flyers in de cafés.
Ron English is een kunstenaar uit Amerika die sinds de jaren 80 zijn kunst gebruikt om kritiek te geven op politieke thema's zoals het kapitalisme in Amerika. Zijn kunstwerken komen onder andere voor in de bekende documentaire Super Size Me uit 2004. Ron English is een beruchte en beroemde kunstenaar in de design, illutratie en street art wereld. In alle cirkels die met vormgeving of ontwerp te maken hebben, staat hij bekend als een punker die constant tegen deuren schopt en grenzen opzoekt. De poster van Ron English zal vanaf juli door heel Amsterdam te zien zijn en vraagt de aandacht van Amsterdammers voor de dilemma's rondom privacy.
Ron English is dus niet zomaar iemand. De hamvraag is dan ook, waarom heeft zo een bekende en beruchte kunstenaar een ontwerp voor een poster gemaakt voor ons bescheiden street art museum in het vergeten en vergruisde Nieuw-West?
In 2020 ontving SAMA een mailtje van Mr Kaleidoscope, een Nederlander die in New York woont. Hij heeft een documentaire gemaakt over de legendarische avonturen van Ron English de afgelopen decennia en wilde samen met SAMA een screening organiseren in Amsterdam. We voelden ons vereerd. Helaas, gooiden de COVID-19 pandemie en de maatregelen roet in het eten en kon SAMA tot nu toe de screening nog niet organiseren. Maar, SAMA ging door met het gesprek en als een middenweg kwam het idee van deze poster naar voren. Net zoals bij het monumentalisme van de jaren 50 en 70, kennen kunstwerken in de openbare ruimte die in commissie worden gemaakt (door bijvoorbeeld de gemeente), altijd een dimensie van propaganda. Zo ook bij de kunstwerken van het Privacy Project.
Doordat het Privacy Project de ambitie had om zo veel mogelijk mensen te laten stemmen, zo veel mogelijk artiesten aan te trekken en zo veel mogelijk mensen zich bewust te laten worden van de discussie rondom de digitalisering van de samenleving en alle gevolgen van dien, kende het project een grote dimensie van inspraak en werden artistieke keuzes soms ondergeschikt aan de bijbehorende communicatiecampagne.
De relatie tussen artistieke vrijheid en bepaalde kaders van een dergelijk project verdienen een discussie op zich en laat goed zien dat kunst in de openbare ruimte altijd gemaakt wordt in een speelveld waar veel verschillende belangen spelen. De poster van Ron English daarentegen is helemaal vrij van bemoeienis en inspraak. SAMA heeft zich er hard voor gemaakt om een kunstwerk in de stad te verspreiden dat gemaakt is in complete vrijheid door een kunstenaar die er om bekend staat dat hij doet wat hij wilt en zich niet laat sturen. In die zin staan de poster en de kunstwerken dus tegenover elkaar, maar ze vullen elkaar ook aan.
De buurtbewoners
Zoals hierboven beschreven, speelden communicatie, democratie en inspraak van buurtbewoners een grote rol in het Privacy Project. Een gedeelde ambitie van de Gemeente Amsterdam, woningbouwcorporaties en SAMA voor dit project was om de buurtbewoners te laten kiezen welk kunstwerk gemaakt zou worden in hun buurt. Waar SAMA dit normaliter nastreeft door veel in de buurt te zijn, met mensen te praten of workshops te organiseren, werd voor het Privacy Project gebruik gemaakt van een intensief stemproces. Via de website van SAMA en door middel van fysieke stembiljetten konden buurtbewoners een keuze maken uit meer dan 80 inzendingen voor het project.
Alle buurtbewoners kregen een brief in de bus met een stembiljet waarop ze hun keuze konden aangeven. Maar, de realiteit leert dat brieven met een logo van de woningbouwcorporatie en de Gemeente Amsterdam vaker worden genegeerd dan gelezen. Geen nieuws is goed nieuws en een brief van de woningbouw of Gemeente Amsterdam lokt bij de meeste mensen in Nieuw-West en Noord vaak een schrikreactie uit. Laten we het zo zeggen, het is nog net geen blauwe envelop. Om de buurtbewoners toch aan te sporen om te stemmen, heeft SAMA in Noord en Nieuw-West informatietafels georganiseerd, zijn we langs de deuren gegaan om mensen toch te laten stemmen en hebben we het zo laagdrempelig mogelijk gemaakt voor buurtbewoners om hun stem uit te brengen. Bovendien hebben we op die manier ons gezicht meermaals in de buurt laten zien waardoor we, al voor het schilderen daadwerkelijk begon, talloze vrienden in de buurten hadden. Daardoor werden we bij het schilderen ontvangen met koffie en vriendelijke woorden in plaats van bekogeld te worden met rotte tomaten en norse blikken. Brieven en stembiljetten zijn een handig instrument, maar wat altijd het beste werkt is een praatje maken en persoonlijk komen uitleggen wat er te gebeuren staat. De zogenaamde menselijke maat waar we de laatste jaren (helaas) zo veel mensen over horen.
Zuidoost
Een plek waar de menselijke maat bij uitstek te vinden is, is de voedselbank van Stichting Carabic in Zuidoost. Maar, in tegenstelling tot Noord en Nieuw-West, is dit een gebied waar niet veel mensen wonen. De vraag was dan ook: wie zijn de buurtbewoners? Voor SAMA werd het al snel duidelijk dat Chiel Griffioen de spin in het web is. Als kwartiermaker van Stichting Hondsrugpark, die verantwoordelijk is voor de vele ontwikkelingen in het gebied en de bouw van een nieuw woongebied, heeft Chiel ons in verbinding gebracht met de Leila van Stichting Carabic en alle andere spelers in Zuidoost. Hij was ook degene die ons er tijdens de bijeenkomsten van het Privacy Panel subtiel op wees dat het niet slim zou zijn om Oxy Alien, een bekende street art kunstenaar uit Rotterdam, te laten schilderen in de achtertuin van de Johan Cruijff Arena. Chiel heeft er voor gezorgd dat alle partijen die in Zuidoost meewerken aan de ontwikkelingen, de vastgoedeigenaren en projectontwikkelaars en andere betrokkenen in de buurt hebben gestemd op hun favoriete ontwerpen. Op die manier hebben we er toch voor kunnen zorgen dat het gekozen kunstwerk goed ontvangen is in Zuidoost en een afspiegeling is van wat de ‘buurtbewoners’ graag willen zien.
Stichting Carabic staat helaas op het punt om hun locatie en budget te verliezen. Een van de pilaren van SAMA, en in bredere zin van de urban art movement, is om een spotlight te zetten op de underdog en degenen die het meeste hulp kunnen gebruiken via alternatieve media en kunstvormen. SAMA koos ervoor om Stichting Carabic te helpen door hun werk onder de aandacht te brengen met het bezoek van Touria Meliani als breekijzer om hun goede werk aan het licht te brengen. Hopelijk horen mensen door ons Privacy Project over het bestaan van Stichting Carabic en worden ze geholpen om een nieuwe locatie en budget te vinden.
Noord
Toen we in noord informatietafels en andere buurtbetrokkenheidorganiseerden, kwamen we in eerste instantie helaas weinig mensen tegen. Het is een rustige buurt en het weer speelde ook parten, het blijkt dat er tijdens regenbuien maar weinig mensen de straat op gaan. Wie had dat gedacht. Maar, tijdens het schilderen zelf, ontmoetten we een hoop mensen. Onder andere Wahib, een bewoner van het pand waar NOL zijn kunstwerk heeft gemaakt. Hij bleek een groot fan van NOLte zijn en heeft ook al zijn vrienden en familie in de buurt onder lichte dwang op NOL laten stemmen. Wahibs verhaal verdient een blogartikel op zich. We hopen nog veel meer van hem te zien de komende jaren!
Tijdens de onthulling met Touria Meliani ontmoetten we ook Isa van Stichting Woon. Risma, een actieve bewoner die lid was van het PrivacyPanel, was er ook en vertelde over haar voedselbank. We ontmoeten zelfs een stelOekrainers, oftewel nieuwe Amsterdammers die een woning tegenover het kunstwerk hebben gekocht en het dus elke dag zullen zien. Iedereen benadrukte tegen Touria Meliani, dat ze enorm dankbaar zijn voor het kunstwerk en ze vroegen zich hardop af of er nog meer kunstwerken in de buurt zullen komen. Er werd zelfs al gesproken over een street art festival in de buurt. Touria stelde zich op als een moeder van de buurt en luisterde aandachtig naar alle verhalen en verzoeken. Aan het einde van de onthulling sommeerde Touria haar woordvoerder om een notitie te maken van het verzoek voor een festival. Wie weet waar het toe leidt!
Wij hopen in ieder geval op een festival waarin we samen met Stichting Woon, de Gemeente Amsterdam, Stadgenoot en Rochdale de buurt nog meer kunnen opvrolijken in de nabije toekomst.
Nieuw-West
Nathan Ririhena is tijdens het Privacy Project een van de meest behulpzame mensen geweest in het samenbrengen van de buurtbewoners, SAMA en Eigen Haard. Door zijn jarenlange ervaring bij Eigenwijks in Nieuw-West en zijn betrokkenheid bij het AZC willinklaan, cafe 5 en de vrijwilligers centrale amsterdam weet hij als geen ander wat er speelt in Nieuw-West.
Zijn ervaring en kennis over de buurt en de nuances die er spelen en zijn scherpzinnige blik hier op hebben het project enorm geholpen. Omdat we in het verleden al twee muren van hetzelfde gebouw hebben geschilderd in samenwerking met Eigen Haard, begrepen we dat we ondersteuning nodig hadden van iemand die het reilen en zijlen van de buurt kent. Nathan was hierin onmisbaar.
Een ander persoon die de buurt als geen ander kent en zelf veel in de buurt is, is Bouchra Moutawakil. Zij zit als buurtcoördinator in de buurtkamer Het Geuzennest. Vanuit deze sociale ontmoetingsplek spreekt ze alle bewoners van de buurt en houdt ze een vinger aan de pols. SAMA werkt al lang met haar samen en nodigde haar logischerwijs ook uit om plaats te nemen in het Privacy Panel. In een buurt als Nieuw-West is het van groot belang dat kunst in de openbare ruimte aansluit bij de bewoners en de manier waarop zij leven in de buurt. Door de kennis en ervaring van Bouchra te gebruiken, heeft SAMA zich ervan verzekerd dat we een kunstwerk hebben gemaakt dat de buurt aanspreekt en waar iedereen zicht in kan vinden, ook de bewoners die een donkere huidskleur hebben of een hijab dragen. Helaas ontbreekt de diversiteit die Amsterdam zo mooi maakt nog vaak in de kunst in de openbare ruimte. Met dit kunstwerk zetten we een eerste stap om ook deze groepen te betrekken en zorgen we ervoor dat ook zij zich kunnen vinden in de kunst.
Natuurlijk is de steun van de daadwerkelijke bewoners onmisbaar. Een buurtbewoner die exemplarisch is voor SAMA’s interactie met de buurt, is Henny from the block. Henny is een van de weinige bewoners van Nieuw-West die in een koopwoning woont. Tegenover de muur waar het kunstwerk is, staan als een reliek uit een ver verleden tussen alle flats nog een aantal ouderwetseeengezinswoningen.Hier woont Henny en vanuit dit bolwerk houdt ze de buurt en SAMA in de gaten. SAMA ontmoette Henny voor het eerst in 2016 toen E.lee een tulp schilderde naast haar woning. Henny omarmde het kunstwerk en adopteerde het als een moeder. Ze zorgt voor het kunstwerk, ze onderhoudt het en versiert het kunstwerk met echte tulpen. Henny is een zelfbenoemde ambassadeur van SAMA. Ze was de laatste 5 jaren bij alle producties in de buurt. Ze was bij ons. Voor het eerst schilderden we voor het Privacy Project een kunstwerk dat recht tegenover haar huis is. Ze ziet het kunstwerk elke dag. Helaas is dit niet het kunstwerk waar zij op heeft gestemd, maar desondanks is ze toch blij met het project en het kunstwerk van Oxenmystic. Wie weet adopteert ze dit kunstwerk ook en zien we binnenkort bloemen naast de muur verschijnen.
In conclusie
Wat in 2019 begon als een werkbezoek van Touria Meliani om SAMA te leren kennen – toen ze onder de indruk was van SAMA’s collectie en de sociale impact op de buurt, gecombineerd met haar loyale vastberadenheid om Nieuw-West te ondersteunen en haar capaciteit als Wethouder Cultuur om Nieuw-West op de kaart te zetten – is uitgemond in een ambitieus project waarin alle facetten van de street art wereld, kunst in de openbare ruimte, popaganda en lokale politiek terug zijn gekomen.
Dankzij het CTO en de ambities van de agenda digitale stad konden we niet alleen onze collectie vergroten en verrijken met vier unieke kunstwerken. Maar, ook onze sociale impact nog groter maken en bovendien verder laten rijken naar de Noord en Zuidoost. Ook konden we de noodzaak voor kunst en de sociale impact van deze kunst in buurten die vergeten worden, laten zien. Deze buurten schreeuwen om kunst en cultuur.
Het project heeft ons ook in de positie gebracht om door te gaan met het ondersteunen van de underdogs in Amsterdam. Van Stichting Carabic tot onze vrijwilligers van het AZC Willinklaan en de voedselbank van Risma in Noord.
Epilogue
Everything that is organic has to live its own life. In some space, with its own strengths and with its own weaknesses. Privacy is what connects that organic to the social. For SAMA, this project simply enters social political science, social geography, urban planning and social anthropology. Despite being social, all of the aforementioned sciences are directly connected to economy.
If this city is to grow organically and in harmony with its social past, it needs to dramatically reconsider its ways of communication and city planning. Having worked the last two weeks in for very different parts of the city in which I would never go to, if not for this project, i saw for different Amsterdams. Street art, as it has been used for this campaign, is on the borderline of propaganda. But, any form of art sooner or later reaches the mass market. Hip hop is in olympics, skateboarding, in the middle east, is the only sport that women can do. It was considered to be a crazy bad boy sport from the ghetto, associated with raves and drugs, and rightly so. Every social anthropological revolution undergoes basic organic stages. And if it doesn’t, it is a staged revolution. It is not a revolution - it is a hype. The dedication of the people from mature to amateur, is bewildering.
I thought at a couple of points that we were not going to make it: competition, weather, elevators, a new crew, different neighbourhoods, while operating the whole thing with two 24 year old project managers and three refugees. But, to quote the greatest philosopher of our times, Gogol Bordello: “the borders of creative minds are unstoppable.” And luckily for me personally, from the deputy mayor to her team, housing corporations, panel members, artists, residents, people that voted online, strangers, tourists, I know that we are all making our city, the city of Amsterdam, the best way we can.
Anna Stolyarova, Street Art Museum Amsterdam, July 2021
